Azathoth

Out in the mindless void the daemon bore me,
Past the bright clusters of dimensioned space,
Till neither time nor matter stretched before me,
But only Chaos, without form or place.
Here the vast Lord of All in darkness muttered
Things he had dreamed but could not understand,
While near him shapeless bat-things flopped and fluttered
In idiot vortices that ray-streams fanned.

They danced insanely to the high, thin whining
Of a cracked flute clutched in a monstrous paw,
Whence flow the aimless waves whose chance combining
Gives each frail cosmos its eternal law.
“I am His Messenger,” the daemon said,
As in contempt he struck his Master’s head.

Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑΞΙΔΕΨΕ ΠΕΡΑ

ΑΠ’ ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΚΕΝΟ ΚΑΙ ΠΕΡ’ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΤΕΡΩΤΕΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ,

ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΦΕΡΕΙ ΣΤΟ ΑΜΟΡΦΟ ΚΑΙ ΑΤΕΡΜΟΝΟ ΧΑΟΣ,

ΠΟΥ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ, ΟΥΤΕ ΥΛΗ.

ΕΚΕΙ Ο ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΟΣ ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΓΕ ΨΙΘΥΡΙΣΤΑ

ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ. ΓΥΡΩ ΤΟΥ ΤΡΕΚΛΙΖΑΝΕ,

ΠΕΤΑΡΙΖΑΝ ΚΑΙ ΣΤΡΙΦΟΓΥΡΙΖΑΝ ΗΛΙΘΙΑ,

ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΑΛΛΟΚΟΤΑ ΠΟΥ ΕΜΟΙΑΖΑΝ ΜΕ ΝΥΧΤΕΡΙΔΕΣ

ΦΩΤΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟΚΟΣΜΑ.

ΕΧΟΡΕΥΑΝ ΣΠΑΣΜΩΔΙΚΑ ΣΤΟ ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΟ, ΣΤΡΙΓΚΛΙΑΡΙΚΟ

ΚΛΑΨΟΥΡΙΣΜΑ ΕΝΟΣ ΣΠΑΣΜΕΝΟΥ ΑΥΛΟΥ

ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΕΝΑ ΧΕΡΙ ΤΕΡΑΤΩΔΕΣ,

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΑΝΑΒΡΥΖΟΥΝΕ ΕΤΣΙ ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΠΟ

ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ, ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΙΟΥΝΤΑΙ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΙΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥ.

ΕΙΜΑΙ Ο ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ ΤΟΥ, ΕΙΠΕ ΤΟΤΕ Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ

ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΤΥΠΗΣΕ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΙΚΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

ΚΙ ΑΣ ΗΤΑΝ Ο ΑΦΕΝΤΗΣ ΤΟΥ.

( ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΚΑΓΙΑΝΝΗΣ, ΟΙ ΜΥΚΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΟΓΓΟΘ )